Fabulë – “Bulkthi i vogël”

     Në një pyll të vogël, me plot kafshë të ndryshëm, jetonte edhe një bulkth i vogël. Bulkthi kishte mësuar nga prindërit e tij që të punonte që të kishte një shtëpi me themele të forta, ku mund të krijonte familjen e tij dhe ta mbronte atë nga çdo fatkeqësi.

Bulkthi çdo ditë filloi të grumbullonte baltë të cilën e rrotullonte, duke kaluar përmes pyllit, për t’a shpjerë në vendin ku do të ndërtonte shtëpinë e tij. Sa herë që kalonte përmes pyllit duke rrotulluar baltën, kafshët e përqeshnin. Lepuri qeshte dhe i thoshte që s’kishte frikë nga fatkeqësitë pasi ishte aq i shpejtë sa që mund t’i shpëtonte, por bulkthi vazhdonte punën e tij pa i kthyer përgjigje. Breshka mburrej se e merrte gjithmonë me vete shtëpinë, por bulkthi as nuk i hidhte shikimin. Qukapiku tregonte aftësitë e tij për të çukitur pemët me sqep dhe i thoshte se po të qe nevoja, ishte aq i shpejt për të hapur një fole në pemë për t’u strehuar në rast rreziku, por bulkthi i vogël vazhdonte të punonte çdo ditë duke ndjekur mësimet që i kishin dhënë prindëritë e tij. Nuk kaloi shumë kohë dhe bulkthi e ndërtoi shtëpine e tij. Shtëpia ishte e bukur dhe me themele të forta.

Dimri po afrohej dhe moti çdo ditë që kalonte, përkeqësohej. Bulkthi mori familjen e tij dhe e strehoi brenda në shtëpinë e re për të qenë më të sigurt. Nuk vonoi dhe në një natë dimri filloi një stuhi shumë e fortë. Qukapiku sqepfortë u përpoq më kot të krijonte një fole në pemë pasi era e fortë e përplaste sa andej e këndej derisa e nxorri përtej pyllit. Filloi një shi i dendur dhe shumë shpejt lumi i pyllit doli nga shtrati dhe të parën rrokullisi përtej pyllit breshkën e cila ishte futur në zgavrën e saj me shpresën se do t’a mbronte. Lepuri këmbëshpejt filloi të vraponte me sa kishte fuqi për t’i shpëtuar ujit të rrëmbyeshëm të lumit, por më kot, uji e mori përpara dhe e nxorri edhe lepurin përtej pyllit. Ndërkohë që jashtë bëhej kiameti, bulkthi i vogël flinte i qetë së bashku me familjen e tij në shtëpinë e re që kishte ndërtuar me shumë mund me duart e tij.

Të nesërmen kur lindi dielli dhe moti ishte qetësuar, qukapiku, lepuri dhe breshka u kthyen në pyll, pas një nate të tmerrshme, të lodhur dhe panë që shtëpia e bulkthit të vogël vazhdonte të qëndronte në këmbë. Aty për aty doli bulkthi për të parë dëmet që mund të ishin shkaktuar nga moti i keq. Qukapiku, lepuri dhe breshka u skuqën nga turpi që ndjen kur panë bultkhin. Ndërkohë bulkthi i vogël, pa i folur, uli kokën dhe me urtësinë e tij vazhdoi sërish punën për të rregulluar dëmet e shtëpisë pasi donte të ishte i sigurt, nëse moti përkeqësohej sërish, që ai dhe familja e tij do ta bënin sërish gjumin të qetë.

Shën Rutina!

Të jesh i sigurt në atë që bën dhe në mendimet e tua për të ardhmen është gjëja më e çmuar dhe më me vlerë që mund t’i ndodh një të riu. Dikujt mund t’i duket si një fjali e rëndomtë por sigurisht nuk duhet të harrohet fakti që siguria në vetvete është ndjenja e fundit që na shkon në mendje çdo ditë të jetësh sonë. E ardhmja është e pasigurt për ne të rinjtë dhe vizioni që kemi për të nuk përputhet me dëshirat dhe ëndrrat tona. Pasiguria na shoqëron në çdo hap. Kjo paqartësi shoqëron edhe jetën e Zanës, një vajzë e re nga periferia e qytetit. Zana ishte nje vajzë shembullore, nxënëse e shkëlqyer dhe vajzë korrekte me shoqërinë dhe të afërmit e saj. Nuk i mungonte pothuajse asgjë. Kishte mbështetjen e bashkëmoshatareve të saj dhe të familjes. Zanën në familje e shikonin si e ardhmja e ndritur. Nuk kërkonin nga ajo asgjë veçse të ishte vetvetja, të vazhdonte të shkëlqente në shkollë dhe të ëndërronte për të ardhmen. Kjo frymë e ngrohtë  e shoqëroi të gjithë pjesën e fëmijërisë dhe të adoleshencës së Zanës. Gjithçka filloi të ndryshojë kur Zana kërkoi të ndryshojë rutinën e saj të jetës. Nuk kërkonte më të ishte pjesë e asaj të përditshmeje që kishte filluar ta mërziste. Kërkonte që të mos ishte më ajo vajza e përkëdhelur por kishte vendosur që të ishte vajza që do të merrte përsipër edhe fatin e të tjerëve në duart e saj. Kishte vendosur që të ngjiste shkallët e karrierës në mënyrë që t’i shpëtonte një herë e përgjithmonë realitetit të periferisë. Kjo do ta ndihmonte atë, për  më tepër sipas gjykimit të saj, do të ndihmonte familjen e Zanës e cila e kishte rritur dhe edukuar me një mijë e një mundime dhe sakrifica. Sipas Zanës, kjo ishte e vetmja mënyrë për t’jua shpërblyer. Filloi të kërkonte më shumë nga vetja. Idealizmin e saj e vuri në luftë me rutinën e përditshme. Nuk kërkonte më thjesht lëvdata, por punë dhe vepra konkrete. Ngrinte fjalën e saj në çdo padrejtësi që shikonte. Bërtiste me të madhe kur shikonte ndonjë person, qoftë edhe i panjohur, në rrezik. Fjala e saj e drejtë nuk ishte e dëshirueshme për disa që kërkonin të mbanin të pa ndryshuar rutinën e tyre pasi nëpërmjet kësaj rutine përfitimet personale për ta ishin mjaft të majme. Zanën filluan ta paragjykonin si vajzë periferike, filluan ta godasin në çdo hap që hidhte. Për ta fjala e saj ishte rrezik dhe si rrjedhojë prania e saj përbënte shqetsim. Ndaj Zanën filluan ta distanconin nga rrethi shoqëror sepse e kuptuan që ajo nuk i ndryshonte parimet e saj. Nuk kaloi kohë dhe Zana e humbi mbështetjen që kishte pasi filloi të paragjykohej kudo. Filloi dhe vetë të distancohej pasi nuk i përtypte dot ofendimet dhe pseudoshoqërinë që e rrethonte. Shumë shpejt kuptoi që kishte rënë pre e një realiteti që kërkonte të ruante rutinën pasi ishte e vetmja mënyrë jetese për pjesën tjetër, kundërshtare me idealizmin e saj.

Pagurja e Rakisë!

Do të na pëlqente të gjithëve të ishim pjesë e historisë. Do na pëlqente pa fund që emri jonë të ishte i skalitur në raftet e librave të saj. Gjithëkush i shikon me admirim emrat e personazheve dhe aktorëve krenar të veprave të së shkuarës, fal të cilave ne jemi këtu ku jemi dhe pa ato nuk i dihet se ku do të ishim. Krenaria jonë buron nga karizma e personazheve dhe karakteri i tyre i fortë dhe i papërkulshëm ndaj cdo vështirësie. Protagonizmi i tyre bie më tepër në pah kur nuk i frikësoheshin asnjë rrethane të vështirë pavarësisht vështirësisë që ajo mbartte, duke ruajtur në këtë mënyrë personalitetin dhe karakterin e tyre i cili lidhej ngushtësisht me identitetin e të gjithë atyre njerëzve që e ndiqnin në cdo hap që ato hidhnin mbi rrjeshtat e historisë sonë. Këta protagonist na pëlqejnë shumë, aq shumë saqë imitimi i tyre është kthyer në një modë tashmë. Të njëjtën dëshirë kishte edhe Esati. Esat Skrapari është djali tek i cili duam të fakusohemi pak. Ai është përfaqësuesi ideal i tipi të sotëm të heroit modern në vendin tonë. Gjithcka filloi nga pasioni i tij. Pasionet e Esatit ishin të këndonte, pagurja e rakisë dhe të tregonte legjenda. Zëri i tij si bilbil e bëri të famshëm në të gjithë vendin e tij të lindjes. Dashuria që kishte për paguren e rakisë e nxiste pa fund që të tregonte legjenda. Të gjithë mblidheshin rreth tij për të dëgjuar historitë kur në mëhallë përhapej fjala se Esati e kishte tharë paguren e tij. Aq magjepsesen pas historive të tij, sa të gjithë u dashuruan pas tij. Esati më tepër nga dashuria për paguren se sa nga dashuria për historinë dhe legjendat që thonte se i kishte dëgjuar nga gjyshi i gjyshit të gjyshit të tij, tregonte përralla me mbretër dhe me trima që cdo ditë kishin emra të ndryshëm dhe histori të njëjta. Kur e pyesnin Esatin se historinë e sotme e kishte treguar dje me personazhe të tjerë, ai zemërohej dhe akuzonte dëgjuesit se ishin të paaftë dhe nuk kuptonin atë që duhet të kutponin dhe atë që nuk duhet të kuptonin. Për Esatin ata duhet thjeshtë të dëgjonin dhe kaq mjaftonte që ata të ishin mjaftueshëm të mirë dhe të zgjuar. Kjo mënyrë e tregimit të historive nga Esati i linte shteg zënkave. Të gjithë dëgjuesit, duke mos dashur që të mërzisnin Esatin, nuk kundërshtonin kur ai tregonte legjendën e rradhës, por në heshtje krijonin mendimin e tyre dhe pas largimit të Esatit vashdonin debatet se kush kishte të drejtë dhe kush gënjente me të madhe. Aq problem u kthyen interpretimet e legjendave së Esat Skraparit sa që fshati i tij i lindjes u dogj dy herë për shkak të sherreve dhe rrëmujave që lindën nga keqinterpretimet. Kjo nuk i prishte punë Esatit, pasi për të nuk kishte pengim në dashurin që kishte për paguren e rakisë. Madje pagurja i rrinte gjithmonë plotë sepse fama e ndiqte nga pas. Cdo gjë për të ishte në rregull. Ithtarët e tij vazhdonin sherrnajat. Ata e kishin shumë të lehtë të besonin atë që tregonte Esati dhe shumë të vështirë të kundërshtonin mendimin e tyre më pas. Gjëma e madhe ndodhi me vdekjen e Esatit. Askujt nuk ja priste që ky djalë i ri do t’i linte kaq shpejt në mes të katër rrugëve dhe pa legjendat tashmë. Zhurrma e madhe kishte marrë dhenë. Esati s’gjendej më midis tyre dhe ithtarët e tij akuzonin njëri – tjetrin për mashtrim dhe harbutëri. Ata nuk kishin në mendje të gjenin të vërtetën por të gjenin gënjeshtarin i cili dënohej publikisht. Tashmë e vërteta nuk kishte më vlerë. Të vërtetën Esati e kishte marrë me vete në varrë së bashku me paguren e tij që e dashuronte shumë.

Dёshtakё me parametra zero!

Ç’kemi! Jam ai djali ri nga Tirana. Siç ju e keni kuptuar nuk mё pёlqen tё tregojё emrin. Nuk besoj se ka shumё rёndёsi pasi pёr mendimin tim mё e rёndёsishme ёshtё tё dёgjoni atё ç’ka dua tё shpreh. Kёsaj rradhe dua t’ju flas pёr tregun e dёshtakёve, qё me sa duket kohёt e fundit ka filluar  tё mbiçmohet, pasi nga rradhёt e tij po marrim edhe mёsimet mё tё vyera pёr ecurinё e shoqёrisё sonё. Sapo mbarova shkollёn, madje masterin shkencor, fillova tё kёrkojё pёr punё. Ishte shumё e vёshtirё tё gjeje njё tё tillё dhe, pas njё farё kohe, pothuajse i shuajta shpresat. Doja edhe unё, si gjithё tё tjerёt, tё gjeja njё punё dhe tё bёja njё jetё komode. Fundja fundit çfarё kisha unё mangut qё nuk arrija tё fitoja njё punё. S’mё besohej qё tё tjerёt ishin mё tё aftё se unё. Fillova tё merresha me organizime dhe tё merrja pjesё nё çdo iniciativё vullnetare si e si tё kisha mundёsi tё pasuroja CV – nё time. Por mё kot, shpresat m’u shuan sёrish. Kuptova qё kёshtu nuk shtyhej ndaj vendosa tё futesha nё tregun e dёshtakёve, ndoshta atje do tё kisha mё shumё mundёsi pёr njё vend pune.

Fillova tё takohesha çdo ditё me to dhe tё bёhesha pjesё e bisedave tё tyre. Me sa kuptova, niveli i bisedave pёr to nuk kishte shumё rёndёsi, e rёndёsishme ishte tё justifikonin dёshtimet e tyre dhe kёtё e arrinin duke pёrgojuar tё tjerёt. Si duket ky ishte edhe çelёsi i suksesit tё tregut tё dёshtakёve, pёrderisa ishte njё treg nё lulёzim e sipёr. Atёherё mendova se njё gjё e tillё nuk do tё ndikonte nё aftёsitё e mia pёr keq. U zhyta thellё nё skutat e kёtij tregu sa qё çdo ditё e mё tepёr harroja edhe shtёpinё time. Çdo ditё kishim njё person tё ri pёr t’a kaluar nё nivelet e thashethemnajave tё tregut pasi vetёm nё kёtё mёnyrё mund tё ishim tё besueshёm pёr njё masё tё gjerё blerёsish. Ditёt kalonin dhe unё fillova tё ndjehesha komod sa harrova faktin se isha pa punё. Pas njё kohe relativisht tё shkurtёr dhe pas famёs qё mora nё treg, arrita tё sigurojё njё blerёs tё mirё, i cili mё mori pranё punёs sё tij. Shkoja çdo ditё nё punёn e re por nuk ndjehesha komod nё atё ambjent. Atje gjithё se kush shikonte punёn e tij, ndёrsa unё isha mёsuar qё gjithёsecili duhet tё shikonte punёt e tё tjerёve. Çdo ditё qё kalonte mё bёri tё kuptojё qё blerёsi im i preferuar kishte blerё nё treg thjeshtё njё dёshtak me parametra zero, pasi unё nuk i hyja nё punё askujt. Shpresoj tё mos ju kem mёrzitur kёsaj rradhe! Mirё u dёgjofshim.

Puçist dimëror apo puçist veror?

Përshëndetje! Jam një djalë i ri nga Tirana. Nuk është e rëndësishme të tregoj emrin tim, mund të kem shumë emra në fakt. Mund të jem Ermiri, Floriani apo Denisa... Ç’rëndësi ka në fund të fundit? Më pëlqen zakonisht të flas për veten. Gjithë kohën rri kot. Jam pa punë, edhe pse kam mbaruar dy fakultete. Më pëlqen politika. Lexoj gazetën çdo mëngjes dhe dëgjoj lajmet në darkë. Besoj se nuk ka mënyrë më të mirë për të kaluar ditën. Më pëlqen të marr pjesë nëpër festa, mitingje, protesta, demonstrata. Edhe në 21 janar isha aty, në protestë para Kryeministrisë. Pas asaj rrëmuje të madhe, të cilës mezi i shpëtova, njerëzit që njihja, në shumë prej të cilëve edhe kisha besim, filluan të më thërrisnin puçist.

Ndoshta kishin të drejtë. Në fund të fundit, unë isha në bulevard, ndërsa ata hanin petulla të ngrohta në shtëpi duke parë shou nga televizori. I mërzitur nga ofendimet, nuk dija ç’të bëja. Firmosa në iniciativën e shoqërisë civile për referendumin kundër importit të plehrave. Dola edhe te KQZ-ja. Fillova të ndihesha më mirë, më i përfshirë. Më pëlqeu që rreshtohesha krah shoqërisë civile sepse njerëzit që njihja nuk më thërrisnin më me tallje puçist. Ndihesha më i lehtësuar. Por kisha harruar diçka. Ata s’më thërrisnin më puçist sepse s’kishin nge të merreshin me mua. Ndërsa unë vazhdoja të ecja krenar duke mbrojtur interesat e shoqërisë, të cilat për mua u kthyen në burimin e frymëzimit të ditëve të mia boshe. E bëja këtë duke ndërgjegjësuar veten, pasi mendoja se duke arritur një gjë të tillë me veten, më vonë do të isha i aftë të ndërgjegjësoja edhe pjesën tjetër të njerëzve që më rrethonin. Fillova të interesohesha për jetën e romëve, për fatin e parkut të Tiranës, për kufirin e detit në jug, për krizën ekonomike. Njerëzit që më rrethonin dhe që kisha besim te ta më shumë, nuk i kisha gjëkundi, mbase ishin sërish me pushime. Për t’u habitur! Mos më kishin harruar? Jo, nuk ishte e vërtetë. Sapo u kthyen, filluan avazin. Unë mbroja kauzat, ato vazhdonin etiketimet. Unë pa punë dhe puçist, ata me punë dhe spiunë. E kuptova pse më thërrisnin puçist. Thjesht kërkonin një vend pune dhe për këtë ishin të gatshëm të shisnin edhe shokun. Për më tepër kuptova se të jesh puçist dimëror apo puçist veror nuk është se ka ndonjë ndryshim të madh. Thjesht ke disa ditë qetësi më shumë. Shpresoj të më keni kuptuar. Mirupafshim!

Të mos presim me sytë nga qielli

Nё shkollё e nё jetё, shumё herё u jemi rikthyer paraardhёsve tanё, sepse na pёlqen tё shikojmё veten nё atё pasqyrё qё kanё vendosur para, ku duhet tё shohim gjendjen tonё e të bëjmë edhe krahasime. Nuk i kemi dёgjuar kurrё zёrat e tyre, por janё ata, tek tё cilёt ne kemi mё shumё besim. Shoqёria jonё, edhe pse e kёrcёnuar psikologjikisht e ekonomikisht, pёrsёri i hedh sytё nga politikanёt qё e udhёheqin. Ata preferojnё tё mbushin sheshet e sallat, ku guxojnё qё me njё cinizёm tё theksuar tё kёrkojnё mbёshtetje pёr inat tё kundёrshtarёve, kinse kundёrshtarёt e kanё fajin pёr kёtё gjendje dhe jo vetё ata.

Pse ndodh gjithmonё kёshtu? Pse kjo apati e thellё mbi shpinat dhe shpirtrat tanё? Pse nuk e gjejmё ne guximin, sikurse edhe popujt e lashtё, qё kur hyjnitё e tyre nuk u pёrgjigjeshin lutjeve pёr paqe nё kohё luftёrash, pёr shira nё kohё thatёsire, pёr diell e dritё nё kohё tё zymta, guxonin e ngriheshin tё rrёzonin tempujt, ku hyjnitё strehoheshin. Jo se ne shqiptarёt nuk jemi tё aftё tё krahasohemi me ta, as se ne nuk mundemi qё tё krijojmё njё shoqёri tё konsoliduar me bazё kulturёn, tё bashkuar dhe tё solidarizuar. Pёrkundrazi! Ne pretendojmё se jemi njё popull i lashtё dhe si i tillё kemi shumё virtyte, tё cilat na bёjnё krenarё qё jemi shqiptarё. Kёsaj shoqёrie qё prej kohёsh xhiron nё vend, njё nga virtytet qё i mungon popullit tonё me histori e traditё, qё do tё shёrbente si katalizator, ёshtё ai i njohjes sё tё metave. Ёshtё virtyti, i cili do tё na bёnte tё ndiheshim tё penduar, qё tё ulnim kokёn, por dhe do ta shihnim njёri–tjetrin nё sy. Mos vallё kjo do tё ulte kryeneçёsinё qё karakterizon shqiptarin, sepse tё meta kemi tё gjithё dhe me tepricё! Them se po, por nuk do tё na bllokonte edhe mё, se do tё rriste edhe mё shumё sigurinё dhe dёshirёn pёr ndryshimet qё mezi i presim, por qё fatkeqёsisht i presim me sy nga qielli. Ёshtё njё gabim pёr vetё faktin sepse vullnetin dhe dёshirёn pёr kёtё ndryshim e kemi ne dhe jo ata që na drejtojnë. Jemi ne qё duhet tё shohim kёto tё meta dhe njёkohёsisht do tё gjejmë guximin t’i ndreqnim padrejtёsitё. Duhet tё marrim guximin qё tё zhdukim njё herё e pёrgjithmonё kёto tё meta qё na pengojnё tё bёhemi njё shoqёri e bashkuar dhe e solidarizuar. Jemi ne qё duhet ta marrim njёherё e pёrgjithmonё fatin nё duart tona dhe tё vendosim se ç’duhet tё bёjmё mё tej pёr tё mirёn tonё. Nuk duhet tё lejojmё tё tjerёt tё vendosin pёr fatet tona, por ne vetё, me ndёrgjegje dhe vetёdije tё plotё, mund t’i tregojmё vendin qё i takon kujtdo qё pёrpiqet tё marrё nёpёr kёmbё vlerat tona mё të mira.

Demokracia mbi tezgë

Ka filluar koncerti parazgjedhor dhe siç po shohim të gjithë, taborët janë lëshuar. Orkestrat ekzekutojnë me përpikmëri çdo notë të pentagramit dhe dirigjentët për këtë janë shumë krenar. Veshët nuk gjejnë tashmë asnjë moment qetësie, për më tepër, ku akoma nuk ka filluar muaji i fushatës. Gjithçka bisedohet pareshtur dhe pa ndroje. Gjithkund bëhet thirrje për pjesëmarrje dhe përfshirje masive në politikë si e vetmja rrugë për të shpëtuar politikën nga vetë njerëzit. Trumbetohet Demokracia e popullit mbi të gjitha, ndërkohë sulmet ndaj njëri – tjetrit nuk kanë mbarim. Çirren nëpër ekrane, kopjojnë njëri – tjetrin si e si për të fituar elektorat për zgjedhjet e ardhshme pasi vota jonë është e vetmja mundësi shpëtimi për ta. Skenarët janë nga më të ndryshmet deri edhe në  vënien në skenë të pantomineve qesharake ku një grup të rinjsh të komanduar si delja e klonuar Dolly vetëm e vetëm që të mos i humbas përqindja e votave pa të cilën nuk mund të marrin copën e Tortës të preferuar të pushtetit. Nuk kanë frikë nga asgjë. Drejtësia për ta është një fjalë pa vlerë dhe që ka kohë që i ka humbur shkëlqimi i dikurshëm dhe aq i nevojshme për oksigjenin e shoqërisë. Integrimi nuk pi më ujë, duart e pastra tani janë gjithë myk, jetët e njerëzve të thjeshtë nuk kanë vlerë më për këtë vend, e vetmja gjë që ka ngelur tashmë mbi tezgën elektorale është Demokracia. Demokracia është e vetmja gjë e mirë që duhet shpëtuar tashmë. Duhet larguar nga ai vend ku  gjendet në shitje.

Fenomeni i sahanlëpirësve, i vjedhjeve, i vrasjeve, i pandëshkueshmërisë, i mosmirënjohjes dhe i mosnjohjes së vlerave, ai i drejtimit nga satrapët dhe pykat, ai i nepotizmit dhe i mbushjes së xhepave nga pushtetarët mbi kurrizin e njerëzve të ndershëm, luftohen nëpërmjet shpëtimit të demokracisë e cila buron nga bindja e shëndoshë e njerëzve të ndershëm që luftojnë çdo ditë për bukën e gojës. Kjo bindje duhet të përkthehet në votë, e cila më pas pjellë demokracinë dhe rendin e shëndoshë për të cilën kemi 22 vjet që e kërkojmë. Demokracia tashmë gjendet e rrezikuar mbi tezgat e bisedimeve të çaushtopçinjve të cilët nuk tremben aspak nëse me predhat e tyre godasin njerëzit e ndershëm. Ndaj të gjithë me bindje të plotë dhe me maturi prej qytetarësh europian duhet të çohemi dhe të derdhim votat  në zgjedhjet e ardhshme për shpëtimin e Demokracisë dhe të fateve të njerëzve të thjeshtë dhe të ndershëm. Topi tashmë gjendet në gjysmën e fushës sonë!

Peshorja e Dylit

Të gjithëve na bren ndërgjegjia kur shkojmë në treg dhe shikojmë tregtarët e varfër tek ulërasin dhe bërtasin për të tërhequr klient për produktet e tyre në mënyrë që të rrisin shitjet. Në rradhë të parë na vjen keq më tepër për xhepat tonë që nuk blejmë tani produktet bazë jetike. Zbrazëtia e tyre na bënë të të ndalojmë para çdo tezge të tregut dhe në fund pasi e kemi qesdisur të gjithë, vetëm një qese arrijmë të mbushim. Kanë qenë kohë të arta ato kur arrinimin të mbushnim sofrën familjare sipas dëshirës së gjithë pjesëtarëve të familjes. Sigurisht kjo jo për mungesë të dëshirës për t’i plotësuar kënaqësinë e shijes çdo kujt në tryezën e familjes por më tepër nga zbrazëtia e xhepave tona që çdo ditë e më tepër po bëhet edhe më e frikshme. Në tregunë e lagjes çdo ditë po boshatisen tezgat. Kjo jo për faktin se ka blerje të mëdha por më tepër nga mungesa e blerjeve. Fuqia blerëse në treg sapo vjen e shteron. Madje edhe Dyli, tregtar i produkteve ushqimore me eksperiencë shume vjeçare, do ta mbyllë tezgën pasi nuk është i kënaqur me shitjet, madje nuk mbyll dot as qeranë e tezgës tani. Dyli është i njohur në të gjithë tregun si tregtar me zemër të gjerë. Peshorja e tij nuk të hante hakun madje Dyli të mbushte qeset gjithmonë më tepër se nga sa paguaje. Ishte tregtari më me emër në tregun e lagjes, aq i njohur u bë i njohur në lagjen tonë për zemër bujarin e tij sa në çdo bisedë emri i Dylit nuk mungonte. Por kohët e fundit Dyli filloi të mbante një fytyrë të pezmatuar në treg. Buzëqeshja e ngrohtë që e karakterizonte i ishte ngrirë. Tashmë Dyli nuk kishte më dëshirë të punonte si më parë. Tregtia po i shkonte çdo ditë e më keq. Peshores së Dylit filloi t’i humbte nami i mirë dhe gjithmonë e më shumë njerëzit filluan ta shihnin me dyshim. Kjo jo për faj të tij, por më tepër nga nevoja për të rritur në mënyrë artificiale fitimin pasi çdo ditë e më tepër Dyli po e boshatiste tryezën e familjes së tij. Tre fëmijët e Dylit tashmë nuk kishin më çantat e shkollës mbi shpinë, por vetëm trastat e fruta – perimeve që i sillnin babait çdo ditë për furnizim. Çdo kush filloi të kuptonte hallin e Dylit, por nuk vepronim pasi nuk kishim më fuqi për të blerë produktet e tij. E vetmja gjë që mund të bënim ishte që të rrinim përball tezgës së Dylit disa minuta duke u shtirur sikur do të blenim në mënyrë që të rrisnim shpresën e tij por pas disa çastesh largoheshim nga peshorja e Dylit vetëm me kujtimin e vjetër.

Manifesti i Doktor Gozhdës

DOKTOR  GOZHDA – DINE KADIU GOZHDA

Më ndjeni që nuk u prezantova me ju siç i ka hije një zotërie si ju, por duhet të më kuptoni dhe ndonjëherë të  vinit veten në pozitën time. Nuk kërkoj thjeshtë pak vëmëndje të më dëgjoni deri në fund. Ndoshta tregohem pak i bezdisshëm por nuk ka mënyrë më të mirë që të dëgjohesh. Ndoshta me këtë metodë imponuese nuk ja mbush mëndjen tjetrit por të paktën ja arrijë qëllimit që të shprehem. Nuk e di se nga e kam përvetsuar këtë metodë, ndoshta ka lindur si rrjedhojë e paragjykimit të të tjerëve kundrejt meje si një njeri pa karakter, ose kur kuptuan se ndjehesha shumë i ofenduar, e ndryshuan shprehjen duke thënë se kisha karakter por jo aq të qëndrueshëm sa mund të quhesha një njeri normal. Ndaj vendosa të shpikë një metodë sepse nga karakteri nuk më vlersonte njeri. Gjithmonë e kam çmuar veten si shqiptar. Gjithmonë më është dukur vetja superior kur flisnim për historinë e kombit tonë. Në shkollë e në jetë gjithmon i jemi rikthyer paraardhësve tanë. I rikthehemi se na pëlqen të shikojmë veten në atë pasqyrë që kanë vendosur para nesh dhe ku duhet të shohim gjendjen tonë. Ne nuk i kemi dëgjuar kurrë zërat e tyre, por janë ata tek të cilët ne kemi më shumë besim. Besim për vetë faktin se kanë guxim që të na i thonë gjërat ashtu siç janë, madje ata shprehen dhe mbi terapinë që i duhet shoqërisë tonë për tu shëruar. Shoqëria janë zotëri i nderuar, në këtë momente që po flasim, edhe pse e kërcënuar psikologjikisht dhe ekonomikisht, përsëri i hedh sytë nga qielli duke shpresuar tek “Hyjnitë” që sipas meje janë të mëshiruar në politikanët që i udhëheqin. Madje zotëria juaj, këta shkojnë e mbushin rradhët e “Olimpit” të tyre për t’i nderuar  ashtu siç i ka hije një “Hyjnie” të vërtetë. Për “Olimp” këta “Hyjni” preferojnë të kenë sheshet, bulevardet, të mbushin sallat, ku guxojnë që me një cinizëm të theksuar të kërkojnë mbështetje për inat të kundërshtarve, ndërsa vetëm kundërshtarët e kanë fajin për këtë gjendje dhe jo vetë ata, sepse demek “Hyjnit” nuk gabojnë kurrë!

           Zotëria ime  gjithmonë jam habitur me këtë mënyrë sjelljeje të popullit tim. Gjithmonë kam dashur të di arsyhet se pse gjithmonë ndodh kështu. Pse bashkëatdhtarët e mi nuk i kanë hapur sytë ashtu siç duhet dhe të shikojnë pa rezerva  apatinë e thellë që kemi mbi shpinat dhe shpirtrat tanë.  Pse nuk gjejmë edhe ne guximin , sikurse edhe popujt e lashtë, që kur Hyjnitë e tyre nuk i përgjigjeshin për paqe në kohë luftërash, për shira në kohë thatësire, për akull e dritë në kohë të zymta, guxonin dhe ngriheshin me sëpat në dorë të rrëzonin tempujt ku Hyjnitë e tyre strehoheshin. Jo se ne shqiptarët s’jemi aq të aftë sa të krahasohemi me ta, edhe nuk është se jemi shumë mbrapa për nga vlerat që mbartim, as se nuk mundemi që të krijojmë një shoqëri të konsoliduar me bazë kulturën tonë, të bashkuar e të solidarizuar. Përkundrazi, siç ju tregova dhe pak më parë, ne pretendojmë se jemi një popull i lashtë dhe si i tillë ne kemi shumë virtyte të mbartura që nga koha kur nuk mbahet mend dhe dija nuk kishte arritur ende të perceptonte dritën e mëndjes. Virtyte këto miku im që shpesh herë na bëjnë të ndihemi krenar që jemi shqiptar. Megjithatë duke u nisur nga kthjelltësia e mëndjes sime dhe metoda që përdor, pasi karakterin nuk mund ta nxjerr në pah për shkak të paragjykimeve pa fund që krijohen dhe shprehen  nga kushdo, them se kësaj shoqërie që prej kohësh xhiron në vend i mungon një virtyt mjaft i domosdoshëm. Them se virtyti që i mungon popullit tonë me histori e traditë dhe që do të shërbente si katalizator,  është ai i njohjes së të metave të tij. Virtyt mjaft thelbësor, gjithmonë sipas gjykimit tim, i cili do të na bënte të ndiheshim të penduar, që të ulnim kokën, por e rëndësishme është që do ta shihnim njëri – tjetrin drejt e në sy, çka do të na bënte edhe më të guximshëm. Për ju që do të pyesnit nëse kjo që sapo thashë do të ulte kryeneçësinë që karakterizon shqiptarin, sepse të tillë e kemi me bollëk, për arsye se të meta kemi të gjithë dhe me tepricë, unë them se po! Por ky pranim i të metave nuk do ta bllokonte edhe më shoqërinë tonë gjithashtu do të na rriste edhe më shumë sigurinë dhe dëshirën për ndryshimet që mezi i presim por që fatkeqsisht, ashtu siç ju thashë, i presim me sytë të drejtuar lart nga qielli. I dashur për mua ky është një gabim i rëndë ndaj nuk rri dot pa folur dhe për këtë kam përvetsuar dhe një metodë se nuk mund ta duroj faktin që ne nuk arrijmë ta kuptojmë se vullnetin dhe dëshirën për këtë ndryshim e kemi ne dhe jo “Hyjnitë” tanë që rrinë dhe sodisin lart nga qielli. Më vjen shumë inat me thënë të drejtën sepse jemi ne që duhet të shohim këto të meta dhe njëkohësisht do të gjenim guximin të ndreqnim padrejtësitë. Do të merrnim guximin që të zhduknim njëherë e përgjithmonë këto të meta që na pengojnë të bëhemi një shoqëri e bashkuar dhe e solidarizuar. Jemi ne dhe askush tjetër që e kemi gatuar këtë çorbë dhe si rrjedhojë jemi të detyruar për ta ngrënë. Nuk duhet harruar gjithashtu që jemi ne që duhet ta marrim njëherë e përgjithmonë fatin në duart tona dhe të vendosim se ç’duhet të bëjmë më tej për të mirën tonë. Aspak s’duhet të lejojmë të tjerët të vendosin për fatet tona por vetë ne, me ndërgjegje dhe me vetëdije të plotë, mund t’i tregojmë vendin që i takon kujtdo që përpiqet të na marrë nëpër këmbë vlerat tona më të mira.

            Më fal se ndoshta fola shumë. Nuk është se e bëra me qëllim që të mos ju jepja juve mundësinë të shpreheni mbi këtë çështje. Por siç e shikoni e pata nga frymëzimi dhe kjo vjen nga delli im që kam për patriotizmin. S’të kuptova! Të duket qesharake kjo që po të them?  Është e vërtet ajo që sapo thashë. Patriotizmi dhe atdhedashuria më duket si diçka e lënë pas dore nga bashkqytetarët e mi, ndaj dhe unë e kam përvetsuar dhe i kam futur në metodën time efikase. Ndoshta im atë nuk ka gabuar kur më ka vendosur këtë emër që kam. Si nuk ju jam prezantuar ende? Oh më fal. Ndoshta u tregova i pasjellshëm por zakonisht nuk prezantohem me emër sepse për mua e rëndësishme është ajo që them dhe veprat që bëj. Po, po! Pasi nuk kam mënyrë tjetër për të rënë në sy, pasi po të nisem nga karakteri nuk më lënë paragjykimet. Më fal që e zgjata prap. Unë jam Dine Kadiu Gozhda. Ç’ne kjo mimikë? Po, quhem Dine Kadiu Gozhda. Im atë ka dashur që të bëhem njeri i respektuar, ku emri im të përmendej në çdo bisedë e tavolinë si etalon i dinjitetit dhe i virtytit. Po, mos u çudit. Ndaj më ka vendosur këtë emër. Ka dashur që të bëhem patriot i madh që ti shërbej atdheut. Sipas gojëdhënave stërgjyshi im ka qenë Kadi i respektuar në këto anë dhe i dëgjohej fjala kudo. Ndaj dhe ne si familje kemi trashëguar këtë mbiemër. Ndërsa im atë më ka vënë këtë emër  që të mos humbasë kujtimi i gjyshit tim Dine. Po, Dine Kadiu quhej gjyshi im dhe ka qenë i respektuar nga të gjithë. Thojnë që ka ndihmuar këdo që ka kërkuar ndihmë dhe i ka shtruar sofrën kujtdo që i është paraqitur tek pragu i derës, nuk ka lënë asnjë të pastrehë në kohë shirash jashtë si dhe ka veshur çdo këmbëzbathur që ka hasur në rrugën e tij. Madje ka vajtur deri aty sa në kohën  luftës  ka ndihmuar çdo njeri që i rrezikohej jeta pasi gjyshi im jetën e tjetrit e konsideronte të shenjtë dhe se ajo duhet të merrej vetëm nga Zoti. U bë aq emër i dëgjuar sa në darkat e familjeve të kësaj ane emri Dine Kadiu nuk mund të lihej pa u përmendur. “Shko tek Dinja se do të ndihmojë. Thuaj Dinjes për hallin që ke se do të të gjendet. Tek Dinja mund të gjesh strehën dhe ngrohtësinë e munguar”. Këto ishin fjalët që dëgjoheshin çdo ditë në pazar. Po, ndaj dhe im atë më vuri emrin Dine Kadiu që të bëhesha njeri i respektuar dhe patriot i madh. Ndoshta se ka pasur gabim për këtë të dytën pasi patriotizmin e kam përvetsuar duke e futur në metodën time, ndërsa për të parën besoj se është nxituar kur e ka menduar. Po është nxituar se kur kam lindur nuk më ka parë me vëmendje dhe të vinte re fytyrën time që e kam pak të shtrembër. Pse çuditeni zotëri i nderuar? Besoj se ky është tipari i parë që të tjerët vënë re tek unë.  Po dhe siç e shikoni kam pak fytyrën e shtrembër dhe kjo është ndoshta burimi i të gjithë paragjykimeve. Jo ndoshta por besoj se është burimi kryesor i të gjithave paragjykimeve ndaj meje dhe karakterit tim që nuk më jep mundësin të shpreh lirshëm atë çka dua. Po! Ndoshta edhe kur të tjerët më vunë nofkën “Gozhda” u nisën nga ky tipar. Jo ndoshta, por besoj se kështu është. Si ka pëlqyer tipari i fytyrës time të shtrembur ndaj dhe më vunë këtë nofkë. Zotëri siç ju thashë, unë quhem Dine Kadiu Gozhda. Po dhe duhet që të kuptosh që unë nuk kam gisht fare në emrin tim, çdo gjë ma kanë servirur të tjerët. Të ishte për mua nuk do t’i vendosja vetes këtë emër por diçka më moderne sepse nisur nga ky emër të tjerët kanë marrë guxim të më vendosin edhe nofkën duke më kthyer në këtë mënyrë në një personazh tregimesh dhe barcoletash sepse në këtë mënyrë do ta kishin më të lehtë me paragjykimet e tyre. Siç e kupton merita ime është zero në këtë punë, janë ata që janë marrë me mua dhe me karakterin tim, ndaj dhe mua më duhej të përvetësoja diçka ndryshe nga të tjerët. Gozhda më kanë quajtur që në fëmijëri, që në bankën e parë të shkollës që jam ulur. E vunë re fytyrën e shtrembër dhe më quajtën Gozhda. Kështu nisi çdo gjë nga aq sa më kujtohet dhe nga ajo ditë unë isha kudo me këtë nofkë në bisedat e tyre. Filluan të kishin shumë paragjykime dhe filluan të më distanconin çdo ditë. Kuptova që kështu nuk mund të vazhdoja dhe vendosa të marr vetë i pari inciativën. Vura re se ishin me dy fytyra sepse kur i shprehja dashurinë që kisha ndaj tyre, ata ndjenin dhembshuri ndaj meje dhe më afronin. Pavarsisht kësaj, në momentin që largohesha ata ktheheshin në origjinën e bisedave me në krye emrin tim. Në shkollë kam qenë gjithmonë i zoti dhe për këtë më ka ndihmuar dëshira ime për dije sepse po të nisesha nga të tjerët do të kisha ngelur shumë pas. Jam përpjekur të jem gjithmonë i pari në mësime pasi e shikoja si shpëtimin tim nga paragjykimet e të tjerëve ndaj karakterit tim. Them se deri diku ja kam arritur qëllimit. Gjithsesi nuk ndryshonte gjë. Nofka Gozhda më ndiqte kudo dhe unë kuptova që nuk mund të shpëtoja më. Sa më shumë dije përvetësoja aq më shumë paragjykime kishte ndaj meje. Edhe pse mundohesha të qetësoja zemrën me përvetësimin e dijes, përsëri vuante sepse arsyeja ime helmohej nga paragjykimet. E kuptova që ishte e nevojshme që unë të thoja fjalën e fundit në çdo bisedë sepse përndryshe çdo arsyeje mund t’i kundërvihej një tjetër dhe kështu s’kisha për të dalë asnjëherë fitues dhe s’kisha për të plotësuar asnjë herë dëshirë timen, dhe për të arritur këtë vendosa të bëhesha një njeri me pushtet sepse pushteti i zgjidh të gjitha. Për të arritur këtë qëllim kuptova fillimisht që duhet të kisha mbaruar të paktën shkollën e lartë, ndaj iu përvesha mësimeve dhe dijes. Kurdoherë doja të isha i pari i klasës pavarsisht paragjykimeve dhe nofkës sime. Aq nxënës i dalluar u bëra saqë edhe kur më thërrisnin në mësim më thërrisnin Gozhda. Gjithsesi unë shikoja synimet e mia. Mbarova me sukses gjimnazin dhe fitova të drejtën për studime në universitet. Vitet e universitetit i kisha shumë të ngarkuara dhe pothuajse i humba kontaktet me të tjerët pasi interesi im ishin librat. Doja të isha student i mirë dhe t’ja dilja mbanë aty ku bashkëmoshatarët e mi kishin dështuar. Deri diku ja arrita qëllimit dhe ja arrita ta mbaroj universitetin me sukses. Nga ky moment kuptova që isha gati të fitoja pushtet dhe për këtë më duhej një parti. Vendosa të bëhesha opozitar sepse po të shkoja pas partisë në pushtet mendoja se do të më quanin servilë dhe, unë, nuk doja një nofkë të dytë. Për rrjedhojë unë vendosa të bëhesha opozitarë i zellshëm. Fillova të merrja pjesë në çdo takim të partisë opozitare dhe po më pëlqente. Fillova edhe të organizoja evente dhe takimet për partinë. E kuptova që po krijoja mbështetje por isha larg pushtetit ndaj vendosa të bëj një fakultet të dytë që të isha më i ditur se të tjerët dhe më i përgatitur. Çdo gjë po shkonte më së miri. Edhe pse isha pa punë, edhe pse kisha dy fakultete, edhe pse rrija kot ndonjëherë, të paktën plotësoja nevojat e dëshirës time për politikën dhe pushtetin. Për të plotësuar ditën lexoja gazeta dhe shkrime, dëgjoja opinione dhe lajme në mënyrë që të isha i përgatitur kur të vinte partia në pushtet. Fillova të merrja pjesë nëpër mitingje e protesta, të isha i ftuar nëpër festat e partisë. Nuk mungoja në asnjë eveniment. Po ndjeja siguri në rrugën që kisha filluar duke e ndjekur me zell pavarësisht paragjykimeve të të tjerëve. Aq shumë kisha filluar të bija në sy saqë edhe njerëzit që i njihja dhe kisha shumë besim filluan të talleshin dhe të më vinin nofka të tjera. Më quanin puçist sepse merrja pjesë në protesta apo demostrata, të drejtë kishin në fund të fundit, unë isha nëpër aksione politike, rrezikoja çdo gjë madje edhe jetën time, ndërsa ata hanin petulla të ngrohta në shtëpi duke parë show nga televizori. Më quanin injorant që merresha me opozitarizëm pasi kur unë protestoja të tjerët hanin dreka falas nëpër restorante falë pushtetit që zotëronin. Filluan të më vinin lloj e lloj nofkash. Unë përsëri nuk ndaloja, madje fillova të merresha akoma edhe më shumë. Fillova të shqetësohesha për hallet e popullit tim. Ku kishte probleme unë isha aty, në çdo manifestim, në çdo protestë të sindikatave, në çdo peticion të shoqërisë civile. Nofkat nuk mu ndan, por unë vazhdoja të ecja krenar duke mbrojtur interesat e bashkëatdhetarve të mi ku për mua u kthyen në burimin frymëzimit të burimeve të ditëve të mia boshe. E bëja këtë duke ndërgjegjsuar veten, pasi mendoja se duke arritur një gjë të tillë me veten, më vonë do të isha i aftë të ndërgjegjsoja edhe pjesën tjetër të njerëzve që më rrethonin. Fillova të ndjehesha shumë krenar me veten. Kokën e mbaja gjithmonë lart kur ecja rrugëve të qytetit tim. Më interesonte të mbroja çdo kauzë, t’i dilja përballë çdo problemi që mund të hasnin të tjerët dhe që unë mund të kisha mundësi t’i ndihmoja. Megjithatë kjo nuk i ndalonte të tjerët me etiketimet ndaj meje dhe me lejfenizmat e tyre. Unë pa punë dhe puçist, ata me punë dhe spiunë. Unë pa punë si injorant, ata me punë si të paaftë. E kuptova pse merreshin me mua pse më ofendonin, pse më vendosnin nofka, pse përdornin fjalë fyese ndaj meje. Thjesht kërkonin një vend pune dhe për këtë ishin të gatshëm të shisnin edhe shokun. Për më tepër kuptova se për ta nuk kishte rëndësi nëse protestoje si opozitar, luftoje për të drejtat e njeriut, ngrije zërin për të mbrojtur pasuritë kombëtare që fundja fundit i përkiste edhe atyre, por ata thjesht kërkonin një gjah të lehtë për ta kapur, në mënyrë që të plotësonin interesat e tyre dhe mesa duket unë isha i përkryeri për ta. Me thënë të drejtën nuk më interesonte se çfarë thonin sepse unë doja të plotësoja synimin tim që ishte pushteti dhe për këtë qëllim kisha partinë time opozitare. Pavarsisht ngrohtësisë që gjeja tek partia ime, mbrojtjes që më ofronte, kisha gabuar në diçka thelbësore, kisha harruar që partia ime përbëhej nga njerëz. Ndoshta për këta nuk isha puçist, injorant, legen apo ku ta di unë, por kuptova që për ta unë isha Gozhda. Po zotëri, për ta isha Gozhda. As aty nuk munguan paragjykimet. Nuk arrita ta kuptoj kurrë këtë sjellje pasi ne ishim njerëz të bashkuar në këtë parti mbi parimet e një ideali të përbashkët dhe pa interesa të tjera. Por kuptova që isha gabuar. Çdo pjestar aty kishte qëllim pushtetin, edhe unë e kisha qëllimin e tillë, por doja ta përdorja pushtetin për të zgjidhur gjithçka.  Kuptova që ato e donin pushtetin për qëllime të tjera, të paktën kështu më duket mua. Po, po zotëri mos u çudit! Nuk është se dua të ul poshtë vlerat e opozitarëve si puna ime, por kështu më duket. Nisur kjo nga fakti se e kam provuar mbi vete. Po, kjo filloj në momentin kur unë fillova të kërkoj poste drejtuese në parti.  Nga organizator desha të bëhesha drejtues pasi vetëm në këtë mënyrë mund të bëhesha pjesë e pushtetit. Si duket ky synimi im i fundit bëri që të tjerët të merreshin me mua, pavarsisht se i përkisnim të njëjtës parti opozitare. Ndoshta për ta nuk ishte e lehtë të gëlltisnin një drejtues si puna ime që kishte filluar nga hiçi dhe pavarsisht paragjykimeve ai kishte arritur të dilte në pah dhe të bëhej një zë i fuqishëm brenda rradhëve, të cilin nuk mund ta anashkaloje kollaj. Ndoshta ky rivalitet i shërbente shëndetit demokratikë të forumit ku bëja pjesë, por unë jam i mendimit që askush nuk ka të drejtë të mbys me të dy duart inciativën e të tjerëve, sidomos kur bëhet fjalë për një garë të mirë përcaktuar me rregulla të shkruara. Zotëri i nderuar, ndoshta unë bëj gabimin e rradhës duke gjykuar në këtë mënyrë por nuk mund të rri dot dhe të mbys ndjenjën e mërzitjes që më ka zënë. E kuptova që të fitosh një garë nuk është shumë e lehtë dhe duhet të përdorësh çdo lloj mënyre për t’ja arritur qëllimit, pavarsisht nëse kjo mënyrë është e drejtë apo jo. Kështu është gatuar tek ne. Çdokush mund të dalë fitimtar dhe të fitoj pushtet pavarsisht sa i aftë është, sepse pushtetin e fiton jo duke përdorur aftësitë e tij por duke përdorur lloj e lloj metodash e mënyrash të lejueshme ose jo.

           

Unë si idealist nuk mund ta gëlltisja një garë të tillë. Nuk mund ta pranoja të bëhesha si ta i paskrupullt, i pamoralshëm, i pa drejtë me njerzit e afërt që punoja ndaj vendosa të ndjekë një rrugë tjetër dhe që mendoja se ishte më e drejtë dhe më e lehtë në përshkrimin e saj. Vendosa të merresha me rrugën akademike. Vendosa që të përvetësoja sa më shumë dije. Në këtë mënyrë do të bëhesha i aftë në profesionin tim që do zgjidhja dhe do bëhesha i respektuar nga të gjithë. Në këtë mënyrë do rrija larg asaj shtrese njerëz që gjithmonë janë të gatshëm për bixhoz dhe për kurvëri. Mua s’më pëlqen të dukem i dobët ndaj të tjerëve, ndaj vendosa të merrja gradën “Doktor i Shkencave” sepse pas kësaj mendoja se nuk do më krahasonin me personin tim të parë por do të më thërrisnin Doktor dhe ky titull do t’i detyronte të tjerët të më respektonin. Me këtë titull dhe me thjeshtësinë time do të arrija të shkëlqeja, me përulsinë dhe urtësinë time do të arrija të mposhtja ç’do paragjykim dhe me virtytet që do shpalosja, do të arrija të shtypja ç’do kënd që do më dilte përpara me qëllimin për të më penguar rrugën të cilën e kisha nisur tashmë. Studimet doktorale i mbylla me sukses. Të gjithë ngelën të mahnitur nga zelli im për dijen. Në fund mora gradën e ëndërruar prej meje “Doktor i Shkencave”.  Tani mendoja se më në fund kisha arritur qëllimin tim. Fillova të interesohesha për të ardhmen time akademike. Me titullin që kisha mund të filloja punë kudo. Doja të filloja si pedagog por nuk ishte e lehtë. Në çastin kur fillova të konkuroja për poste dhe vende pune në botën akademike vura re se kjo botë pavarsisht se ishte më e ndriçuar me dije se të tjerat, nuk është se bënte diferencim të madh. Duke qenë se më shikonin si  konkurent filluan të më thërrisnin Doktor Gozhda si analogji e aftësive të mia. Nuk u mërzita sepse në fund të fundit edhe kjo botë përbëhej nga njerëz ku interesi i tyre ishte të plotësonin nevojat e tyre. Gjithsesi për ironi unë tashmë isha Doktor edhe pse këtij titulli i bashkangjitnin edhe nofkën time në mënyrë që të ja zbehnin vlerën që ai mbartte. Zotëri i nderuar shpresoj mos t’ju kem mërzitur me historitë e mia por duhet të kuptosh që unë rradhë gjejë bashkëmoshatar që janë kaq të durueshëm dhe më dëgjojnë me kaq vëmendje si ti.  Siç e keni vënë re për mua është e rëndësishme që  të dëgjoni atë ç’ka dua të shpreh pasi nuk është se jam i aftë të imponoj mendimet e mia. Tani zotëri dua t’ju flas pak për tregun e dështakëve që mesa duket kohët e fundit ka filluar të vlersohet shumë, pasi nga rradhët e tij po marrim edhe mësimet më të vyera për ecurinë e shoqërisë sonë. Duhet të më kuptosh zotëri që kjo dëshirë e imja për të folur për këtë treg rrjedhë si rrjedhojë se askund tjetër përveç këtij nuk arrita të fitojë respektin dhe famën që aq shumë e dëshiroja. Pasi mbarova doktoraturën dhe fitova titullin “Doktor” fillova të kërkoja për punë. Ishte shumë e vështirë të gjeje një të tillë dhe pas një farë kohe pothuajse i humba shpresat. Doja edhe unë si gjithë të tjerët të gjeja një punë dhe të bëja një jetë komode. Fundja fundit çfarë kisha unë mangësi që nuk arrija të fitoja një punë, për më tepër që mbaja mbi shpatulla edhe titullin “Doktor”. S’më besohej që të tjerët ishin më të aftë se unë. Fillova të merresha sërisht me organizime dhe të merrja pjesë në çdo iniciativë vullnetare si e si të kisha mundësinë të pasuroja cv – në time. Por më kot, shpresat m’u shuan sërish. Kuptova që kështu nuk shtyhej ndaj vendosa të futesha në tregun e dështakëve, si e vetmja alternativë e mbetur dhe ndoshta atje do të kisha më shumë mundësi për një vend pune. Fillova të bëhesha pjesë e këtij tregu. Në fillim nuk kuptoja se ku isha dhe pjesë e kujt isha bërë. Fillova të takohesha çdo ditë me ata dhe të bëhesha pjesë e bisedave të tyre. Me sa kuptova niveli i bisedave për ata nuk kishte shumë rëndësi, e rëndësishme ishte të justifikonin dështimet e tyre dhe këtë e arrinin shumë mirë duke përgojuar të tjerët.  Si duket ky ishte edhe çelësi i suksesit të tregut të dështakëve, përderisa ishte një treg në lulëzim e sipër. Atëherë mendova se një gjë e tillë nuk do të ndikonte në aftësitë e mia për keq, por se ky treg do të më ndihmonte  shumë për të arritur qëllimet e mia. Në fund të fundit nuk kisha rrugë tjetër, vetëm tregu i dështakëve ishte shansi i fundit pasi i kisha provuar të gjitha. U zhyta thellë në skutat e këtij tregu saqë çdo ditë e më tepër harroja edhe shtëpinë time dhe kë kisha nga pas. Çdo ditë kishim nga një personazh të ri për të kaluar në nivelet e thashethemnajave të tregut pasi vetëm me këtë mënyrë mund të ishim të besueshëm për një masë të gjerë blerësish. Ditët kalonin dhe unë kisha filluar të ndjehesha shumë më mirë sa harrova faktin se isha i papunë. Arrita shumë shpejt të përvetsoja teknikat e suksesit të këtij tregu. Fama ime u rrit shumë shpejt dhe unë isha pikë referimi për këdo në treg. Emri i “Doktor” Gozhdës nuk mund të mungonte në asnjë tavolinë të këtij tregu. Pas një kohe relativisht të shkurtër dhe pas famës që mora në treg, arrita të siguroj një blerës të mirë, i cili më mori pranë punës së tij. Shkoja çdo ditë në punën e re por nuk ndjehesha shumë rehat në atë ambjent. Atje gjithë se kush shikonte punën e tij, ndërsa unë isha mësuar që gjithsecili duhet të shikonte punën e të tjerëve. Nuk arrita të kuptoj se ku isha. Çdo ditë që kalonte më bëri të kuptojë që blerësi im i preferuar kishte blerë në treg thjesht një dështak me parametra zero, pasi unë nuk i hyja në punë askujt.Nuk arrita të kuptoj se ku isha. Por më në fund blerësi im më shkeli syrin. Kemi një punë për ty më tha. U çlirova që më në fund po bëhesha i dobishëm.

-A je intelektual, më tha.

-Po, i thashë.

-Na shpëtova më tha. Për këtë ditë më duhesh. Na kanë kërkuar nga qeveria një peticion për të firmosur, por duhet me profesion intelektual. Pyeta shefen e kuadrit dhe tha vetëm ty të kemi marrë për këtë punë.

Firmosa pa u menduar. Dhe pas atij moment ka nisur lavdia.

Shpresoj zotëri mos të jem bërë i bezdisur dhe mos t’ju kem mërzitur me fjalët e mia. Të kuptoj që po nxiton ndaj dhe unë them ta mbyllim bisedën këtu. Jo nuk keqkuptohem. E di që ke punë sepse gjithësecili ka problemet e tij. Të falenderoj që më dëgjove dhe shpresoj të takohemi sërish dhe sa më shpejt. Ja kalofshi mirë dhe ju uroj shëndet. Mirë u dëgjofshim.