Pagurja e Rakisë!

Do të na pëlqente të gjithëve të ishim pjesë e historisë. Do na pëlqente pa fund që emri jonë të ishte i skalitur në raftet e librave të saj. Gjithëkush i shikon me admirim emrat e personazheve dhe aktorëve krenar të veprave të së shkuarës, fal të cilave ne jemi këtu ku jemi dhe pa ato nuk i dihet se ku do të ishim. Krenaria jonë buron nga karizma e personazheve dhe karakteri i tyre i fortë dhe i papërkulshëm ndaj cdo vështirësie. Protagonizmi i tyre bie më tepër në pah kur nuk i frikësoheshin asnjë rrethane të vështirë pavarësisht vështirësisë që ajo mbartte, duke ruajtur në këtë mënyrë personalitetin dhe karakterin e tyre i cili lidhej ngushtësisht me identitetin e të gjithë atyre njerëzve që e ndiqnin në cdo hap që ato hidhnin mbi rrjeshtat e historisë sonë. Këta protagonist na pëlqejnë shumë, aq shumë saqë imitimi i tyre është kthyer në një modë tashmë. Të njëjtën dëshirë kishte edhe Esati. Esat Skrapari është djali tek i cili duam të fakusohemi pak. Ai është përfaqësuesi ideal i tipi të sotëm të heroit modern në vendin tonë. Gjithcka filloi nga pasioni i tij. Pasionet e Esatit ishin të këndonte, pagurja e rakisë dhe të tregonte legjenda. Zëri i tij si bilbil e bëri të famshëm në të gjithë vendin e tij të lindjes. Dashuria që kishte për paguren e rakisë e nxiste pa fund që të tregonte legjenda. Të gjithë mblidheshin rreth tij për të dëgjuar historitë kur në mëhallë përhapej fjala se Esati e kishte tharë paguren e tij. Aq magjepsesen pas historive të tij, sa të gjithë u dashuruan pas tij. Esati më tepër nga dashuria për paguren se sa nga dashuria për historinë dhe legjendat që thonte se i kishte dëgjuar nga gjyshi i gjyshit të gjyshit të tij, tregonte përralla me mbretër dhe me trima që cdo ditë kishin emra të ndryshëm dhe histori të njëjta. Kur e pyesnin Esatin se historinë e sotme e kishte treguar dje me personazhe të tjerë, ai zemërohej dhe akuzonte dëgjuesit se ishin të paaftë dhe nuk kuptonin atë që duhet të kutponin dhe atë që nuk duhet të kuptonin. Për Esatin ata duhet thjeshtë të dëgjonin dhe kaq mjaftonte që ata të ishin mjaftueshëm të mirë dhe të zgjuar. Kjo mënyrë e tregimit të historive nga Esati i linte shteg zënkave. Të gjithë dëgjuesit, duke mos dashur që të mërzisnin Esatin, nuk kundërshtonin kur ai tregonte legjendën e rradhës, por në heshtje krijonin mendimin e tyre dhe pas largimit të Esatit vashdonin debatet se kush kishte të drejtë dhe kush gënjente me të madhe. Aq problem u kthyen interpretimet e legjendave së Esat Skraparit sa që fshati i tij i lindjes u dogj dy herë për shkak të sherreve dhe rrëmujave që lindën nga keqinterpretimet. Kjo nuk i prishte punë Esatit, pasi për të nuk kishte pengim në dashurin që kishte për paguren e rakisë. Madje pagurja i rrinte gjithmonë plotë sepse fama e ndiqte nga pas. Cdo gjë për të ishte në rregull. Ithtarët e tij vazhdonin sherrnajat. Ata e kishin shumë të lehtë të besonin atë që tregonte Esati dhe shumë të vështirë të kundërshtonin mendimin e tyre më pas. Gjëma e madhe ndodhi me vdekjen e Esatit. Askujt nuk ja priste që ky djalë i ri do t’i linte kaq shpejt në mes të katër rrugëve dhe pa legjendat tashmë. Zhurrma e madhe kishte marrë dhenë. Esati s’gjendej më midis tyre dhe ithtarët e tij akuzonin njëri – tjetrin për mashtrim dhe harbutëri. Ata nuk kishin në mendje të gjenin të vërtetën por të gjenin gënjeshtarin i cili dënohej publikisht. Tashmë e vërteta nuk kishte më vlerë. Të vërtetën Esati e kishte marrë me vete në varrë së bashku me paguren e tij që e dashuronte shumë.